Και κάθε φορά που διώχνεις κάτι που δεν σου χρησιμεύει, κάνε μια αγκαλιά στον εαυτό σου. Γιατί το να έχεις οργανωμένο σπίτι, δεν είναι τέχνη, είναι αγάπη.
Και κάθε φορά που διώχνεις κάτι που δεν σου χρησιμεύει, κάνε μια αγκαλιά στον εαυτό σου. Γιατί το να έχεις οργανωμένο σπίτι, δεν είναι τέχνη, είναι αγάπη.
Λοιπόν… ας το παραδεχτούμε. Όλοι έχουμε πει κάποια στιγμή τη φράση «από αύριο οργανώνω το σπίτι μου». Κι αυτό το “αύριο” μάλλον είναι το πιο πολυάσχολο αύριο στην ιστορία της ζωής μας, γιατί ποτέ δεν έρχεται. Και όχι, δεν φταίει πάντα ο χρόνος. Ούτε το “τρέξιμο”. Κάποιες φορές, φταίμε εμείς! Που κάνουμε μικρά καθημερινά λαθάκια (ή και ολόκληρες… αμαρτίες), κι έτσι το σπίτι μας μοιάζει με πεδίο μάχης ανάμεσα σε “θέλω τάξη” και “δεν πειράζει, το βάζω αύριο”.
Πάμε να δούμε μερικά απλά λάθη που μας κρατούν σε αυτόν τον ατελείωτο κύκλο της ανεπαρκούς οργάνωσης:
Αυτό το “μπορεί να χρειαστεί” είναι η μεγαλύτερη παγίδα. Το έχεις πει και το έχω πει κι εγώ. Το αποτέλεσμα; Ένα σπίτι γεμάτο αντικείμενα χωρίς σκοπό και χώρο. Από παλιούς φορτιστές μέχρι 20 κουβέρτες, “γιατί ποτέ δεν ξέρεις”.
Ναι, ξέρεις. Και ξέρεις και ότι δεν τα χρειάζεσαι.
Ας είμαστε ειλικρινείς. Το να βάζεις πράγματα από το ένα δωμάτιο στο άλλο δεν λέγεται “οργάνωση”. Λέγεται “μεταφορά του προβλήματος”. Φυσικά, φαίνεται ωραία για 10 λεπτά, μέχρι να ανοίξεις την πόρτα της αποθήκης και να σου έρθει στο κεφάλι το σύμπαν.
Οργάνωση σημαίνει κάθε τι να έχει το χώρο του. Όχι να του ψάχνουμε Airbnb κάθε φορά.
Το σπίτι μας δεν είναι αποθήκη αναμνήσεων όλων των εποχών και όλων των ανθρώπων που περάσανε από τη ζωή μας. Κάποια στιγμή πρέπει να πεις “όχι” – στα δώρα που δεν σου αρέσουν, στις πλαστικές σακούλες, στα 14 βάζα που σου χάρισαν.
Να κρατήσεις αυτά που αγαπάς. Τα υπόλοιπα μπορείς να τα δώσεις!
Η οργάνωση δεν είναι κάτι που κάνεις μια φορά και τελείωσε. Είναι συνήθεια. Μικρά βήματα κάθε μέρα. Όχι πανικός μια φορά τον μήνα, με σακούλες σκουπιδιών και απόγνωση στο βλέμμα.
Η αλήθεια είναι πως δεν φταίμε πάντα. Ζούμε, δουλεύουμε, τρέχουμε. Και ναι, μερικές φορές απλά δεν θέλουμε να ασχοληθούμε. Και είναι απόλυτα εντάξει. Αρκεί να μην το κάνουμε μόνιμο άλλοθι.
Η οργάνωση δεν είναι τιμωρία. Είναι δώρο στον εαυτό μας. Στην ψυχική μας υγεία. Στη διάθεσή μας. Στο “μπαίνω στο σπίτι και παίρνω ανάσα”.
Για αυτό, ξεκίνα απ’ το μικρό. Ένα συρτάρι. Μια τσάντα. Ένα κουτί.
Και κάθε φορά που διώχνεις κάτι που δεν σου χρησιμεύει, κάνε μια αγκαλιά στον εαυτό σου. Γιατί το να έχεις οργανωμένο σπίτι, δεν είναι τέχνη, είναι αγάπη.
Και μάθετε τα πάντα για τον κόσμο του σπιτιού!
